Gelukkig maken
Ik wil graag mijn kinderen gelukkig maken. Ik wil ze leren te genieten van het leven, (al zijn ze daar al heel goed in en zijn ze soms eerder een leermeester voor mij) en ik wil dat ze plezier hebben. Nu komt mijn struggle, want snoep en ander ‘lekkers’ maakt kinderen vaak blij en laat ze genieten. Maar ik vraag me wel altijd af, is dat echt genieten of is het kortetermijn-geluk dat langetermijn-geluk in de weg staat? Op de foto bij dit blog zie je een foto van Veere en haar nichtje Floor, paaseieren zoekend met Pasen. De feestdagen zijn in onze cultuur ook volop geassocieerd met snoep en lekkers. Met pasen eten we chocolade eitjes, met kerst kerstkransjes en met sinterklaas pepernoten, marsepein en chocolade-sinterklaasjes.
Koekjes bij de koffie
Gister zat ik met vriendinnen bij een café, we bestelden lekkere koffies, voor Veere een kinderkoffie oftewel een cappuccino zonder koffie (opgeklopte melk dus). Bij het café waren ze zo gastvrij om een heel bordje met koekjes daarbij te brengen. Dat vind ik oprecht heel lief, maar tegelijkertijd ook heel vervelend. Als onze kinderen die koekjes zien gaan ze er natuurlijk om zeuren, nu vind ik een koekje echt niet zo’n probleem, maar meer dan één vind ik echt onnodig. Daar zit je dan met een bordje vol goedbedoelde koekjes en 3 kleine kindjes die heel goed hun best doen om die koekjes te veroveren. Opa’s en oma’s zijn er heel goed in, je kind op en top verwennen. ‘laat ze toch even lekker genieten, wat maakt één snoepje nou uit?’ Daar zit natuurlijk een kern van waarheid is, één snoepje, koekje of taartje maakt je echt niet ineens ongezond. Het is een eetpatroon, alles wat je over langere periode eet, wat invloed heeft op onze gezondheid. Daarom zijn gewoontes en dan voornamelijk eetgewoontes ook zo belangrijk.
Wat is nou eigenlijk echt verwennen?
Is het inderdaad het snoepje of koekje waar je kindje 2 minuten van geniet wat hem geluk geeft? Of ervaart je kind geluk doordat het gezond is en een goed eetpatroon heeft en snoep niet associeert met verwennen? Maar daarentegen aandacht, gezond eten of samen iets leuks doen associeert met verwennen? Ik merk dat ik dit een lastig onderwerp vind. Ik vind snoepjes gewoon niet nodig. Zelf eten Rolf en ik ze nooit, wij vinden er niet veel aan en dus hebben we ze ook niet in huis. Dit geldt ook voor koekjes (en ik zal eerlijk zijn, chips is bij mij de valkuil, daar kan ik wel enorm van genieten en blijf ik helaas dooreten als ik eenmaal ben begonnen, hebben we dus wel in huis). Dat Veere een keer een snoepje krijgt bij opa en oma vind ik echt niet zo erg, sterker nog, ik ben ervan overtuigd dat verbieden alleen maar averechts werkt en het dus veel aantrekkelijker maakt. Maar één snoepje, koekje of toetje vind ik dus niet erg, waarom moet het soms zo veel zijn? Ook op andere plekken merk ik dat ik dit een moeilijk thema vind. Waarom vind ik dit lastig en ga ik dan niet het gesprek aan? Het lastige voor mij is dat ik het gevoel heb dat het eigenlijk geen snoep is wat ze geven, maar liefde onder het mom van snoep. Dat wil ik natuurlijk absoluut niet afremmen.
Een lolly vatte ze op als speelgoed
In februari waren we met z’n viertjes op Gran Canaria, wat een prachtig eiland! Veere was net 2 geworden en tot dit moment hadden we haar nog uit de buurt van regulier snoep weten te houden. In Spanje kreeg Veere veel aandacht en wilde ze haar de hele tijd verwennen. Heel leuk om te zien, want wat gaan ze leuk om met kinderen daar! Alleen werden wij niet zo blij van al het snoep dat ze toegestopt kreeg, vaak zonder het eerst aan ons te vragen. Waar we erg om moesten lachen, was dat Veere toen nog niet wist dat wat ze toegestopt kreeg, snoep was. Toen ze een lolly kreeg zei ik ‘gracias’. Vervolgens dacht Veere dat de lolly gracias heette en ze vatte tegelijkertijd de lolly op als speelgoed in plaats van als iets wat ze in haar mond kon stoppen. De hele vakantie vroeg ze of ze met de gracias mocht spelen 😀
Een hele snoepzak tijdens een wandeling
Met de familie van Rolf waren we op familieweekend. Er waren bijna 20 kinderen mee en voor de kinderen was er van alles georganiseerd, heel leuk! Van balonnenclowns tot een bonte avond. Echter was er ook behoorlijk wat snoep aanwezig. Bij een boswandeling kregen de kinderen niet één snoepje, maar een heel snoepzakje mee, zo ook Veere van 2,5 jaar. Nadat Veere er van mij één snoepje uit mocht pakken heb ik het later snel in de prullenbak gegooid. Een beetje rot voel ik me daar wel bij, maar ik vind het gewoon zonde om haar buik hiermee vol te stoppen terwijl één snoepje ook al heel bijzonder voor haar is. Een bijzondere situatie hadden we aan het einde van het weekend, er waren een aantal dozen snoep over. Eentje ervan werd door een tante in mijn handen geduwd: ‘’neem maar lekker mee voor thuis, jullie hebben jonge kinderen’, dit hoefde ik niet dus ik sloeg het af. Zo ook de moeder van drie kinderen waar ik naast stond. Mooi was dat er ook appels over waren, die moeder van drie en ik zagen dit tegelijkertijd en werden helemaal enthousiast, onze tassen werden gevuld met appels, niet met snoep. We moesten wel lachen, is dit echt iets van onze generatie?
Suiker en het microbioom
Daarnaast blijkt ook de suiker veel invloed heeft op onze darmflora, ons microbioom, en dit microbioom heeft weer invloed op je hersenen, op hoe je je voelt dus. De darmen worden door de wetenschap steeds vaker als tweede brein gezien en er wordt nu zelf gedacht dat depressie in je darmen kan ontstaat. Dan wordt het ineens heel duidelijk dat wat we eten heel veel invloed heeft op onze darmen en uiteindelijk dus ook op ons geluk en ons functioneren. Een inspirerend boek wat ik hierover las is : De mooie voedselmachine van Giulia Enders. Als we ons kindje iets lekkers geven denken we hier natuurlijk niet over na, maar hebben we eigenlijk wel zin in kinderen die een suikerpiek hebben of kinderen die sneller boos zijn door de bacteriën in hun darmflora? Het blijft voor mij een struggle van genieten, verbieden en/of verwennen, maar wij snoep en koek thuis in ieder geval niet, buitenshuis prima, maar met mate. Veere is nu ruim 2,5, ik ben benieuwd hoe ik er over een paar jaar over denk, want volgens mij wordt de druk van buiten en de verleiding alleen maar groter als ze ouder worden.
En nu?
Maar goed, waar ik dus mee zit, welke associatie geven we onze kinderen mee rondom snoep en wat doet dit voor gezond eten? Als er elke keer dat er iets gevierd wordt of als ze verwend worden snoep aan te pas komt, welk gevoel krijgen ze daar dan bij? En vooral, welk gevoel krijgen ze dan bij gezond eten? Mijn ervaring is dat er genoeg gezonds is waar je kinderen echt heel blij mee maakt, denk bijvoorbeeld aan framboosjes, kersen, plakjes komkommer, cherry tomaten en reepjes paprika. Waarom kunnen we dit niet linken aan verwennen? En als we zien wat snoep in je lichaam doet, je wordt er heus niet meteen ongezond van, maar het heeft wel invloed op je suikergehalte, insulineniveau en daarmee op je stemming.
